نسل z ر ا هیچ کس گردن نمی گیرد

آفتاب نیوز :

سپیده مشایخی اظهار کرد: امروزه ما خانواده هایی را می بینیم که مادر و پدر شاغلند و برای خودشان زندگی می کنند و فرزندان هم در اتاق خود و با دوستان شان زندگی دیگری را تجربه می کنند و پیش می برند. بزرگترین نگرانی والدین نسل جدید این است که ما اصلا دنیای فردی را که فرزند ماست نمی توانیم درک کنیم و هیچ تصویری از دنیای زندگی فرزندمان که نیمی از مادر و نیمی از پدر در وجودش هست را نداریم. 

وی گفت: وقتی که والدین، دنیای فرزند را نمی توانند درک کنند، طبیعتا درک متقابلی از هم ندارند و زمانی که درک متقابلی بین والدین و فرزندان وجود ندارد، مدام از هم دورتر می شوند.  

جداشدن زود هنگام بند ناف روانی نسل z

این روانشناس بالینی با بیان اینکه هنوز خانواده هایی هستند که فرزندان با پدر و مادر رابطه صمیمی دارند، اما اغلب خانواده ها در نسل z، فرزندان از سنین پایین، بند ناف روانی شان را از پدر و مادر جدا کرده اند، گفت: این اتفاق خوب است در یک سن مناسب روی دهد. 

مشایخی افزود: برای نسل z اتفاقی که می افتد این است که بند ناف آنها به تدریج جدا نمی شود بلکه به یک باره پاره می شود و این اتفاق خوبی برای فرزندان نیست. 

وی بیان کرد: در این شرایط، فرزندان از خانواده دور می شوند و در نتیجه این دور شدن، در زندگی آنان اتفاقاتی می افتد که به پدر و مادر نمی گویند و احساساتی را تجربه می کنند که با والدین آنها را مطرح نمی کنند و اگر هم قصد گفتن داشته باشند به قدری این رابطه تخریب شده که پدر و مادر نمی توانند از شرایط آنها ادراکی داشته باشند و واکنش آنها در برابر ابراز هیجانات و دغدغه فرزندان شان، به احساس ناامنی بیشتر آنان دامن می زند. 

افزایش فاصله بین فرزندان با والدین 

این روانشناس بالینی با بیان این که امروزه فاصله بین فرزندان با پدر و مادرها در حال افزایش است، گفت: فرزندان ما اگرچه دوست زیاد دارند و روابط اجتماعی شان، گسترده است اما فرزندانی تنها از نظر امنیت خانوادگی هستند. 

وی افزود: در این میان فرزندانی که هم از خانواده فاصله گرفته باشند و هم روابط اجتماعی قوی نداشته باشند و دوست ها و اجتماع خود را نداشته باشند، نوجوان هایی افسرده هستند که بسیار به ما مراجعه می کنند و به نظر آنها زندگی معنایی ندارد و بسیاری از انها افکار آسیب به خود در ذهن شان دارند. افسردگی و احساس تنهایی در نوجوانان، مبنا و اساس خاصی ندارد و بیشتر براساس عدم امنیت شکل می گیرد.

نسلی z، نسلی رها شده  

این روانشناس بالینی گفت: مسیله مهم در جامعه ما این است که نسل z، نسلی رها شده هستند که نه آدم های جوان جامعه ما از جمله افراد دهه 60 و 70 که بین 30 تا 40 سال سن دارند و ممکن است پدر و مادرهای این فرزندان باشند، این نسل را می پذیرند و نه نسل قدیمی تر؛ به طوری که این نسل را کسی گردن نمی گیرد.

مشایخی با اشاره به نگرانی خانواده های نسل z برای بی نقشی خود در برابر این نسل گفت: داستان امروز شبکه های مجازی این است که وارد زندگی همه ما شده و هم در بین بچه ها و هم بزرگترها اعتیاد اینترنتی را می بینیم.

وی گفت: پدر و مادرها بیشتر به بچه ها و زمانی که با فضای مجازی ارتباط دارند توجه می کنند و به خودشان نگاه نمی کنند که چقدر درگیر اعتیاد فضای مجازی هستند و چقدر محتوای خوب در این فضای مجازی وجود دارد و آنان دنبال کننده محتوای نامناسب هستند. 

مشایخی با اشاره به اینکه اغلب ما دنبال کننده محتواهای خوب فضاهای مجازی نیستیم، ادامه داد: با توجه به داستان فضای مجازی برای خانواده ها واقعیت این است که این فضا را الان نمی توانیم برای نسل z حذف کنیم و این نسخه را بپیچیم و بگوییم که این فضا را حذف کنند بلکه باید از کودکی خانواده ها برای فرزندان استفاده از فضای مجازی را نهادینه کنند. 

ضرورت مراجعه به مشاور برای فرزندانی که بیش از حد از شبکه های اجتماعی استفاده می کنند 

این روانشناس با تاکید بر اینکه نباید از موبایل و تبلت به عنوان ابزار بازی یا تشویق استفاده کرد، گفت: موبایل، تبلت، تلویزیون و غیره نباید اسباب بازی بچه ها باشد و نباید برای اینکه بچه را ساکت کنیم به او گوشی بدهیم یا اگر کار خوبی کرد یک بازی در گوشی پدر یا مادر نصب کنیم. 

وی با بیان اینکه باید از کودکی فرزندان را سرگرم فعالیت های سرگرم کننده فعال که مبتنی بر تعامل هست کنیم و شرایطی را فراهم آوریم که فرزندمان با همسالان خود در پارک و… باز ی کند یا با پدر مادر تعامل داشته باشند، اظهار کرد: ما الان پدر و مادرهایی داریم که خودشان دایم از موبایل استفاده و با موبایل بازی می کنند لذا فرزندان آنها هم از آنها الگو می گیرند و در آینده تنهایی های زیادی به سراغ فرزندان شان می آید .  

مشایخی افزود: والدین باید روی تعامل و بازی کردن فعالانه با فرزندان متمرکز شوند زیرا بازی فعالانه هم روی رشد هیجانی آنان موثر است و هم روی رشد شناختی، فیزیکی و حرکتی فرزندان تاثیرگذار است و با این روش تعامل مناسب با والدین شکل می گیرد و فضا برای فرزندان امن می شود؛ در نتیجه فرزند به هنگام سر رفتن حوصله اش سراغ موبایل نمی رود بلکه بازی می کند و سراغ دوستان و همسالانش می رود. 

وی اظهار کرد: الان این رویه در خانواده ها خیلی کم رنگ است و فرزندان گوشه مبل لم داده اند و موبایل پدر و مادرها دست شان است یا بدتر تبلت های خودشان را در دست دارند و مشغول بازی اند حال آنکه داستان استفاده معقول و مطلوب از فضای مجازی باید از کودکی اتفاق بیفتد و نباید به عنوان سرگرمی از این وسایل استفاده شود.  

این روانشناس افزود: اگر فرزند ما در سنین نوجوانی است یا دوران کودکی اول و دوم است در رده سنی حساسی قرار دارد با توجه به اینکه تقریبا کودکی اول، دو تا 7 سال و کودکی دوم 7 تا 13 سال است و اگر فرزندمان در این سنین قرار دارد و والدین می بینند فرزندان شان بیش از حد از شبکه های اجتماعی استفاده می کنند حتما باید از یک متخصص و روانشناس کودک و نوجوان کمک بگیرند.  

وی گفت: البته والدین برای فرزندان نوجوان شان که بیش از حد از شبکه های اجتماعی استفاده می کنند باید خیلی محتاطانه تر رفتار کرده و از آنها مشورت بگیرند و از او بپرسند که می خواهد از یک روانشناس در این خصوص کمک بگیرد یا نه؛ زیرا اگر مشاوره گرفتن به زور و ضرب پدر و مادر باشد، اوضاع بدتر شده و همان حداقل رابطه ای که بین فرزند و والدین وجود دارد از بین می رود. 

مشایخی در خصوص بهترین روش تربیتی عنوان کرد: هر کودکی با نوعی خلق و خوی خاصی به دنیا می آید، همانطور که از کودکی می بینیم فلان کودک راحت می خوابد و و دیگری گریه زیاد می کند. روانشناسان آنچه فرزند به طور زیستی با آن به دنیا می آید را خلق وخو می گویند که بر اساس ژنتیک بسته می شود به طوری که یک کودکی خوش غذاست و دیگری خوش خواب و دیگری نیست و یک بچه ای مخالفت جویی دارد لذا والدین باید خلق و خوی فرزند خود را شناسایی کنند.

وی گفت: به عنوان مثال فرزندم وقتی آستانه تحمل بالایی به طور زیستی ندارد، نباید تمرینات محدودکننده زیادی برای او طراحی شود در واقع اشتباه است که این فرد را یک هفته در اتاق حبس کرد یا یک هفته با او قهربود یا یک هفته گوشی را از او گرفت، بلکه پدر و مادر باید براساس خلق و خوی فرزند خود روش های متفاوتی را اجرا کنند. 

لزوم شناسایی خلق و خوی فرزندان 

مشایخی خاطرنشان کرد: این موضوع برای ما هم از این بابت مهم است که فرزندان با خودشان خلق و خویی را می آورند و والدین بلد نیستند این خلق و خو را شناسایی کنند و شیوه متفاوتی با این خلق و خو در پیش می گیرند مثلا کودک کند است و پدر نمی تواند با خلق و خوی او همراهی کند، یا خودش خم می شود بند کفش او را می بندد یا تذکر می دهد زود باشد که دیر شده وقتی ما چنین واکنشی را نشان می دهیم کودک احساس می کند پدرش تحمل او را ندارد یا برعکس بچه ای که شلوغ است و او را دعوا می کنند. 

وی به رفتار مناسب در جهت شناسایی خلق وخوی فرزندان تاکید کرد و گفت: باید فرزندان با پدر و مادر بنشینند و ببینند چه خلق وخویی دارند و والدین بدانند فرزند آنها چه خلق وخویی دارد وبه عنوان والد چه واکنش رفتاری در برابر این خلق وخو باید نشان دهند. 

مشایخی با تاکید براینکه والدین نسل z باید آرام آرام روی بهبود رابطه شان با فرزندان خود کار کنند و حواس شان باشد که آنها یک نسل رها شده متفاوت هستند و در نتیجه نمی شود انتظار داشت از این نسل بچه هایی شبیه بچه های دهه 60 و 70 به جامعه تحویل داد و چنین اتفاقی نمی افتد. 

وی یادآورشد: باید خانواده ها بپذیرند که بچه های شان متفاوتند و باید با درک این تفاوت ها، به طور موازی با فرزندان خود همزیستی داشته باشند. بخش بزرگی از تفاوت ها غیر قابل اجتناب است و جامعه و سیستم، کاری برای آن نمی کند زیرا معیوب است لذا شما اگر بهترین روش فرزندپروری را هم اجرا کنید وقتی در سیستم آموزشی و روابط اجتماعی شرایط دیگری دنبال می شود، به طوری که هم سن و سالان فرزندتان حد و اندازه ای برای استفاده از فضای مجازی ندارد، حتی پیج هایی در همین فضا دارد، در این شرایط برای خانواده ها و فرزندانشان مسیله به وجود می آید. 

این روانشناس بالینی گفت: اگرچه در شرایطی که جامعه و سیستم معیوب است، هر خانواده ای باید از خودش شروع کند و مراقبت کند و مواردی را رعایت کند، اما باید انتظارات خود را تنظیم کنیم زیرا ما جامعه را نمی توانیم تغییر دهیم و فرزند ما گرفتار ترکش هایی از آسیب ها می شود از این رو هر خانواده در جامعه باید برای رفتار مناسب با نسل z از خود شروع کند.