روایت رویش انقلاب در اصفهان در خانه شهید خرازی – خبرگزاری مجله gcorg | اخبار ایران و جهان

خبرگزاری مجله gcorg – گروه استان ها – عاطفه قلع ریز: اصفهان یکی از اصلی ترین رویشگاه های انقلاب است، شهری که نه تنها مردان بلکه زنان و کودکان نیز در به ثمر رسیدن آن تاثیرگذار بوده اند و هر کس به اندازه توان خود دین خود به انقلاب را ادا کرده است.

زهره کامکار یکی از پیشگامان انقلاب است که در سال 57 تنها 12 سال سن داشته و دانش آموز کلاس پنجم دبستان بوده است، او د گفت وگویی با خبرنگار مجله gcorg در خصوص نقش زنان در پیروزی انقلاب اسلامی گفت: در زمان برگزاری تظاهرات علیه رژیم شاه، زنان و کودکان پیشرو و مردان پشت سر آنها حرکت می کردند چرا که با وجود کودکان و زنان ماموران کمتر دست به اسلحه می بردند، اگر چه شهدایی نیز داشتیم.

وی در پاسخ به این سوال که از چه زمانی اعتراضات خانوادگی شد، اظهار کرد: همواره اعتراضات خانوادگی بود و تمام اعضای خانواده در چاپ اعلامیه ها، بسته بندی و پخش آن کمک می کردند و از اوایل سال 57 این اقدامات علنی شد به گونه ای که برادرم روزها شیشه های کوکتل مولوتف را از زیر زمین بیرون می آورد و اعتراضات از شب ها به روز کشیده شده بود.

این بانوی پیشگام انقلاب با اعلام اینکه من به همراه مادرم و مادر و دختر خاله شهید خرازی که در یک محله و در همسایگی یکدیگر زندگی می کردیم در اعتراضات علیه شاه شرکت می کردیم، گفت: در آن زمان هر شب زنان در خانه یکی از همسایه ها جمع می شدند و به سمت منزل شهید خرازی حرکت و از آنجا آغاز اعتراضات بود و به محله های دیگر کشیده می شد.

وی از بصیرت و روشنفکری مادران در آن دوران سخن به میان آورد و افزود: با وجودی که مادران در آن دوران خانه دار بودند اما عجیب روشنفکر بوده و بصیرت داشتند و همگام مردان در تظاهرات شرکت و در پیروزی انقلاب نقش بی بدیلی از خود برجای گذاشتند.

پاشیدن تکه های بدن دانش آموز شهید روی چادر مادرم

کامکار با اشاره به یک خاطره تلخ گفت: وقتی دست در دست مادرم از بازارچه بیدآباد به منظور شرکت در تظاهرات عبور می کردیم با شلیک تیر بر سر یک جوان به هنگام خروج از مدرسه احمدیه در بازارچه رو به رو شدیم و تکه های سر آن جوان روی چادر مادرم افتاد و تحمل آن لحظه برای همه مان سخت و باعث منفورتر شدن چهره شاه در ذهن ما شد.

او ادامه داد: شاید جوان های امروز اینچنین صحنه هایی را ندیده باشند اما ما پرپر شدن ها، ایستادگی ها و از خودگذشتگی ها را دیدیم و نمی توانیم ساکت و بی تفاوت باشیم.

این بانوی پیشگام انقلاب خاطرنشان کرد: شاید کم و کاستی هایی همیشه بوده که اگر مطالعه کنیم در تمامی انقلاب های جهان وجود داشته و هیچ وقت مدینه فاضله نبوده اما اینکه مشکلات و چالش ها را زیر ذره بین قرار دهیم و بزرگنمایی کنیم و عامل تضعیف شویم وجداناً کار درستی نیست.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه من در کوچه ای زندگی می کنم که 13 شهید را تقدیم انقلاب کرده، گفت: در زیر زمین خانه شهید حسینی دستگاه تایپ گذاشته بودند و از آنجا اعلامیه های امام چاپ و تکثیر و در دیگر محلات پخش می شد که نمی دانم چگونه ساواک متوجه شد و یک غروب چند آدم بزرگ بر سر دیوار منزل ما آمدند و برادرم را به همراه دیگر جوان های محله دستگیر کردند.

کامکار با اعلام اینکه به دنبال دستگیری برادرم مادرم سکته کرد و فلج شد، افزود: 22 بهمن سال 57 با پیروزشدن انقلاب مردم به زندان ها رفتند و آنها را آزاد کردند و برادرم با بدنی پر از لکه های سوختگی و جای سیگار آزاد شد و در 49 سالگی در حالی که جانباز شیمیایی بود، شهید شد.

این بانوی پیشگام انقلاب که خود یک امدادگر است، گفت: سوم دبیرستان بودم که مجروحان جنگ را مداوا می کردم و چقدر نگاه های لحظه آخری جوان هایی را دیدم که به شهادت رسیدند و همانجا با خدای خود عهد بستم که حافظ و دنباله روی خون آنها باشم و شاید این کلمات برای جوان های امروز ملموس نباشد.

وی گفت: در آن زمان جوان های زیر 18 ساله را به جنگ نمی بردند و من تلاش کردم شاگرد ممتاز باشم زیرا که بانو مجتهد امین می گفتند که ما نیاز به آدم های باسواد داریم.