خلاصه کتاب بلا تار، پس از پایان ( نویسنده ژاک رانسیر )

کتاب «بلا تار، پس از پایان» اثر ژاک رانسیر، تحلیلی عمیق و فلسفی از سینمای منحصربه فرد بلا تار، کارگردان مجارستانی است که خواننده را با ایده های محوری رانسیر درباره زمان، روایت و «امر محسوس» در تقاطع فلسفه و سینما آشنا می کند. این اثر فراتر از یک معرفی ساده، به درک عمیق تر ماهیت سینمای تار از منظر یک فیلسوف برجسته کمک می کند.

ژاک رانسیر، فیلسوف برجسته فرانسوی، با نگاهی موشکافانه و دقیق، به تحلیل سینمای بلا تار می پردازد. او در این کتاب، فیلم های تار را نه صرفاً به عنوان آثار هنری، بلکه به مثابه بستری برای نمایش و بازآرایی «امر محسوس» در جهان معاصر مورد بررسی قرار می دهد. این تک نگاری فلسفی-سینمایی، نقطه تلاقی دو جهان بینی عمیق و پیچیده است: یکی در قلمرو فلسفه و دیگری در وادی سینما. رانسیر با استناد به مضامین و سبک خاص بلا تار، به ویژه مفهوم «پس از پایان»، خواننده را به درکی نو از زمان، تاریخ و امکان پذیری روایت در دنیایی که به نظر می رسد داستان های بزرگ آن به انتها رسیده اند، رهنمون می شود. این مقاله، خلاصه ای جامع و تحلیلی از این کتاب ارزشمند ارائه می دهد تا مخاطبان، اعم از دانشجویان، پژوهشگران و علاقه مندان جدی سینما و فلسفه، با ایده های محوری، ساختار استدلالی، و دیدگاه های فلسفی رانسیر درباره سینمای بلا تار آشنا شوند.

ژاک رانسیر و درک نوین سینما: فلسفه «تقسیم امر محسوس»

ژاک رانسیر، یکی از فیلسوفان تأثیرگذار معاصر فرانسوی است که آثارش در حوزه های فلسفه، سیاست، زیبایی شناسی و هنر، به ویژه سینما، مورد توجه قرار گرفته است. او که پیش از این با لوئی آلتوسر همکاری داشته، در ادامه مسیر فکری خود، مفاهیم بنیادینی چون «تقسیم امر محسوس» و «رهایی تماشاگر» را مطرح کرده است. «تقسیم امر محسوس» به معنای چگونگی سازماندهی ادراک ما از جهان، یعنی آنچه دیده، شنیده و گفته می شود و نحوه توزیع نقش ها و جایگاه ها در جامعه بر اساس این تقسیم بندی است. از منظر رانسیر، هنر و سیاست، هر دو، در بازآرایی و چالش کشیدن این تقسیم بندی نقش دارند.

چرا رانسیر به سینما روی می آورد؟

رانسیر سینما را به مثابه بستری قدرتمند برای نمایش و بازآرایی «امر محسوس» می بیند. سینما با توانایی خود در خلق و ارائه تصاویر، صداها و روایت ها، می تواند مرزهای معمول ادراک را جابه جا کرده و امکان های جدیدی برای دیدن، شنیدن و حس کردن جهان فراهم آورد. این ویژگی سینما، آن را به ابزاری مهم در جهت «رهایی تماشاگر» تبدیل می کند؛ رهایی از نقش منفعل و از پیش تعیین شده ای که نظام های سیاسی و هنری اغلب برای او در نظر می گیرند. تماشاگر در سینمایی که رانسیر به آن می پردازد، صرفاً مصرف کننده نیست، بلکه فاعل ادراک و تفسیر است.

انتخاب سینمای بلا تار به عنوان سوژه تحلیل برای رانسیر تصادفی نیست. بلا تار با سبک خاص خود، از جمله نماهای بلند، ریتم کند، سکوت و تأکید بر جزئیات مادی، به گونه ای فیلم می سازد که «امر محسوس» را به شکلی برجسته و گاه رنج آور به تصویر می کشد. سینمای او، به جای روایت های خطی و دراماتیک، بر استمرار زمان و ادراک لحظات جاری و غالباً بی حادثه تمرکز دارد. این رویکرد، کاملاً با دغدغه های فلسفی رانسیر همسوست و امکان تحلیل عمیق تر مفاهیم او را در یک بستر هنری فراهم می کند. در واقع، آثار بلا تار برای رانسیر میدانی فراهم می کند تا نشان دهد چگونه هنر می تواند به طور فعال در بازتعریف آنچه قابل دیدن، شنیدن و احساس کردن است، مشارکت کند.

بلا تار: کارگردان سکون، استمرار و زمان بی داستان

بلا تار، کارگردان مجارستانی، یکی از منحصربه فردترین صداها در سینمای معاصر است. سینمای او با سبک خاص خود، از جمله نماهای بلند و کشدار، ریتم آهسته، استفاده از رنگ سیاه و سفید، و تأکید بر سکوت و باران، امضایی خاص دارد. شخصیت های او اغلب افرادی منزوی، سرگشته و درگیر با یک جبر محیطی و تاریخی هستند که در دنیایی سرد و بی روح به سر می برند. تار به جای روایت های پرحادثه، بر حس و حال، اتمسفر و درک عمیق از زمان و مکان تمرکز دارد.

مروری بر فیلم های کلیدی و مضامین مشترک

فیلم های بلا تار، هرچند از نظر داستان متفاوت به نظر می رسند، اما در عمق خود مضامین مشترکی را دنبال می کنند. از «نفرین» و «تانگوی شیطان» (Sátántangó) گرفته تا «مرد هارمونی ورکمایستر» (Werckmeister Harmonies) و شاهکار پایانی او، «اسب تورین» (The Turin Horse)، همگی دنیایی را به تصویر می کشند که در آن امیدها رنگ باخته اند و حرکت به سوی یک پایان ناگزیر، نه یک فاجعه، بلکه یک استمرار کسالت بار است. سکوت سنگین شخصیت ها، نماهای طولانی از مناظر مه آلود یا شهرهای در حال زوال، و حضور مداوم باران و باد، همگی اجزای جدایی ناپذیر این جهان بینی هستند.

مضامین اصلی سینمای تار اغلب شامل:

• سکوت و انزوا: شخصیت هایی که کمتر حرف می زنند و بیشتر در درون خود غرق شده اند.
• زمان و استمرار: ریتم کند فیلم ها که حس زمان کشدار و بی وقفه را القا می کند.
• طبیعت خشن و بی تفاوت: باران، باد و سرما که نه فقط پس زمینه، بلکه بخشی از روایت و تقدیر شخصیت ها هستند.
• فروپاشی و زوال: اشاره به جامعه ای در حال اضمحلال، چه از نظر فیزیکی (ساختمان های ویران) و چه از نظر روحی (شخصیت های ناامید).

جهان بینی سینمایی تار عمیقاً تحت تأثیر تاریخ و اجتماع مجارستان پسا-کمونیسم قرار گرفته است. او به خوبی توانسته حس یأس، پوچی و سرگشتگی نسلی را به تصویر بکشد که پس از فروپاشی ایدئولوژی های بزرگ، در خلأیی عظیم رها شده اند. این بستر تاریخی، به آثار او عمق و معنای بیشتری می بخشد و تحلیل رانسیر از سینمای او را به مثابه کندوکاوی در هستی شناسی و سیاست زمانه ما برجسته می سازد.

تبیین مفهوم محوری «پس از پایان»: زمانی که روایت ها به انتها می رسند

مفهوم «پس از پایان» (After the End) هسته مرکزی تحلیل ژاک رانسیر از سینمای بلا تار است. این مفهوم، فراتر از معنای تحت اللفظی یک فاجعه یا آخرالزمان، به وضعیت زمانی اشاره دارد که دیگر روایت های بزرگ، ایدئولوژی ها و وعده های خطی پیشرفت، اعتبار خود را از دست داده اند. در این «زمان بی داستان»، دیگر هیچ مسیری مشخص برای تاریخ یا آینده ای روشن وجود ندارد که بتوان بر اساس آن، داستانی قهرمانانه یا حتی تراژیک را روایت کرد.

رانسیر معتقد است که «دیگر داستانی برای روایت کردن نیست» زیرا وعده های بزرگ سیاسی و اجتماعی که روزگاری حرکت بخش تاریخ و زندگی انسان ها بودند (مانند کمونیسم یا پیشرفت سرمایه داری)، محقق نشده و به سرنوشت های تکراری و ابدی بدل گشته اند. انسان ها در این وضعیت، نه با یک پایان مشخص و دراماتیک، بلکه با نوعی استمرار بی هدف و تکرار مواجه هستند. این «پایان» به معنای توقف کامل نیست، بلکه به معنای فقدان معنای غایی و حرکت رو به جلو در روایتی بزرگ تر است.

از منظر ژاک رانسیر، «پس از پایان» در سینمای بلا تار، نه نمادی از یک فاجعه ی آخرالزمانی، بلکه تجلی گاه یک وضعیت تاریخی است: زمانی که وعده های بزرگ ایدئولوژیک محقق نشده اند و دیگر داستانی برای روایت کردن در قالبی خطی و معنابخش وجود ندارد.

سینمای بلا تار دقیقاً به بازنمایی این «زمان بی داستان» می پردازد. فیلم های او به جای پیشبرد روایت به سمت یک نقطه اوج یا گره گشایی، بر انجماد تاریخی و تجربه لحظات طولانی و به ظاهر بی معنا تمرکز دارند. شخصیت ها در این جهان، نه به دنبال تحقق اهداف بزرگ، بلکه درگیر بقای روزمره، انتظاری بی سرانجام و تأمل در وضعیت موجود خود هستند. رانسیر نشان می دهد که چگونه تار با نماهای کشدار، ریتم کند و تمرکز بر جزئیات مادی، این انجماد و تکرار را به فرم سینمایی تبدیل می کند و بیننده را مجبور می سازد تا خود را در این زمانِ متوقف، غرق کند و به درکی تازه از آنچه «پس از پایان» باقی مانده است، برسد.

تحلیل رانسیر از مؤلفه های کلیدی سینمای بلا تار: کندوکاوی در تاریکی و باران

ژاک رانسیر در کتاب خود، با دقتی مثال زدنی، به مؤلفه های سینمای بلا تار می پردازد و هر کدام را از دیدگاه فلسفی خود تحلیل می کند. او نشان می دهد که چگونه این عناصر، نه فقط ابزارهای سبکی، بلکه بخش های جدایی ناپذیری از جهان بینی تار و بیانگر وضعیت «پس از پایان» هستند.

سکوت و گویایی پنهان آن

سکوت در فیلم های بلا تار صرفاً عدم دیالوگ نیست؛ بلکه یک جوهره تاریخی و وجودی دارد. رانسیر استدلال می کند که این سکوت، بیانگر ناتوانی شخصیت ها در یافتن کلماتی است که بتوانند روایتگر وضعیت بغرنج و بن بست های تاریخی و اجتماعی آنها باشند. سکوت، سنگینی بار زمان، یأس و از دست رفتن امکان های ارتباطی را منعکس می کند. این یک سکوت فعال است که خود، روایت گر است و بیننده را به تأمل در دلایل و پیامدهای آن وامی دارد.

زمان کشدار و استمرار بی وقفه

زمان در فیلم های تار از توالی خطی خارج می شود و به نوعی انتظار بی سرانجام و استمراری بی وقفه بدل می گردد. رانسیر این «زمان کشدار» را به «زمانه رسمی» در دوران پسا-کمونیسم پیوند می زند؛ زمانی که ایدئولوژی ها و وعده های بزرگ از بین رفته اند و تنها تکرار و انتظار بی حاصل باقی مانده است. نماهای طولانی تار، این کشش و ایستایی زمان را به بیننده منتقل می کنند و او را وادار می سازند که نه به دنبال پیشرفت داستان، بلکه درگیر تجربه خالص زمان جاری باشد.

باران و طبیعت به مثابه شخصیت اصلی

باران، سرما، باد و طبیعت به طور کلی، در سینمای بلا تار نه زمینه، بلکه خودِ داستان هستند. رانسیر نشان می دهد که چگونه این عناصر طبیعی، نه فقط یک پس زمینه، بلکه بخشی جدایی ناپذیر از جهان بینی تار و شخصیت های او را تشکیل می دهند. باران می تواند نماد تکرار، شستشوی خاطرات، یا حتی یک وضعیت ذهنی باشد. طبیعت در اینجا بی تفاوت و بی رحم است و انسان ها را در برابر عظمت و تداوم خود، بسیار کوچک و ناتوان جلوه می دهد.

انزوا، اجتماع و «دایره بسته باز»

رانسیر در تحلیل روابط انسانی در دنیای تار، به مفهوم «دایره بسته باز» می پردازد. در این دنیا، افراد از یکدیگر منزوی و سرگشته اند، اما در عین حال، جبر جامعه و محیط، آنها را در یک دایره تکراری و بسته نگه می دارد. ارتباطات انسانی اغلب ناکام، پر از سوءتفاهم یا اساساً بی معنا هستند. این انزوا، نه انتخابی، بلکه نتیجه وضعیت «پس از پایان» است که در آن امکان هر گونه اقدام جمعی یا رهایی فردی از دست رفته به نظر می رسد.

سینمای بلا تار، از دریچه نگاه ژاک رانسیر، گواه بر این است که در «پس از پایان»، افراد در دایره ای بسته از انزوا و تکرار گرفتار می آیند؛ جایی که اجتماع صرفاً مجموعه ای از افراد جدا افتاده است و دیگر امکان رهایی یا تغییر به چشم نمی خورد.

شیادان، ابلهان و دیوانگان: واژگون کنندگان نظم

رانسیر به آرکتایپ های شیادان، ابلهان و دیوانگان در فیلم های تار نیز می پردازد. این شخصیت ها، هرچند به ظاهر حاشیه ای و غیرمنطقی به نظر می رسند، اما اغلب نقش واژگون کننده نظم، نظم موجود و درک رایج از واقعیت را ایفا می کنند. آنها با اعمال یا گفتار خود، پرده از پوچی و تناقضات دنیای «پس از پایان» برمی دارند و به نوعی بیننده را به چالش می کشند تا به واقعیتی متفاوت بیندیشد.

ابعاد سیاسی و هستی شناختی «پس از پایان»

رانسیر در نهایت سینمای تار را به «تقسیم امر محسوس» و ابعاد سیاسی و هستی شناختی زندگی در «پس از پایان» پیوند می دهد. او نشان می دهد که چگونه این سینما، با به چالش کشیدن شیوه های معمول دیدن و فهمیدن، نه تنها یک بیانیه هنری، بلکه یک کنش سیاسی نیز هست. تار با نمایش جهان به گونه ای که هست، و با تمرکز بر آنچه نادیده گرفته می شود (مانند زندگی روزمره، رنج های پنهان، زمان های متوقف)، امکان بازبینی تقسیم بندی های موجود را فراهم می آورد و بدین ترتیب، راه را برای ادراک های تازه و شاید، آغازهای تازه هموار می کند.

رویکرد تحلیلی رانسیر: فراتر از تاریخ نگاری سینمایی

یکی از ویژگی های بارز کتاب «بلا تار، پس از پایان»، رویکرد فلسفی-تحلیلی ژاک رانسیر است که آن را از تک نگاری های صرفاً تاریخ نگارانه سینما متمایز می کند. رانسیر به دنبال ارائه یک تاریخ خطی از تحولات سینمای بلا تار یا یک کاتالوگ جامع از فیلم های او نیست. در عوض، او از آثار تار به مثابه یک آزمایشگاه فلسفی استفاده می کند تا ایده های عمیق تر خود را درباره هنر، سیاست و «تقسیم امر محسوس» بسط دهد.

رانسیر با هوشمندی، ایده های پراکنده از فیلم های مختلف بلا تار را برمی گیرد و آنها را در یک بافتار فلسفی منسجم قرار می دهد. او به جای اینکه صرفاً به داستان یا شخصیت ها بپردازد، به فرم، ریتم، سکوت، نورپردازی و استفاده از عناصر طبیعی در فیلم های تار توجه می کند تا نشان دهد چگونه این انتخاب های هنری، بازتاب دهنده یک جهان بینی خاص و بیانگر وضعیت «پس از پایان» هستند. او به گفته ی سوزان سانتاگ، یکی از نجات دهندگان سینمای نوین، «نقبی می زند به هزارتوی اندیشه های سیاسی، جامعه شناختی و هستی شناختی این کارگردان مجارستانی». این رویکرد به خواننده کمک می کند تا نه تنها سینمای بلا تار، بلکه فلسفه خود رانسیر را نیز در یک بستر کاربردی تر و ملموس تر درک کند.

ژاک رانسیر در تحلیل سینمای بلا تار، نه تاریخ نگاری صرف می کند و نه به نقد متداول می پردازد؛ بلکه با نبوغ فلسفی خود، از تک تک عناصر سینمایی تار، نقشه ای از اندیشه های سیاسی، هستی شناختی و جامعه شناختی او را ترسیم می کند.

این سبک نوشتاری، اثری خلق کرده که برای دانشجویان سینما، فلسفه و مطالعات فرهنگی به یک منبع ارزشمند تبدیل شده است. کتاب رانسیر نشان می دهد که چگونه می توان از یک اثر هنری به عنوان نقطه آغازی برای تأملات عمیق تر درباره وضعیت انسان، جامعه و تاریخ استفاده کرد. این نه یک کتاب درباره «بلا تار» به معنای متعارف، بلکه کتابی درباره «جهانی» است که بلا تار آن را به تصویر می کشد و رانسیر آن را از منظر فلسفی خود بازخوانی می کند.

راهنمای انتخاب: مقایسه ترجمه های «بلا تار، پس از پایان»

انتخاب ترجمه مناسب برای متون فلسفی، به ویژه آثاری از فیلسوفی چون ژاک رانسیر که از اصطلاحات تخصصی و ساختارهای فکری پیچیده استفاده می کند، از اهمیت بالایی برخوردار است. در مورد کتاب «بلا تار، پس از پایان»، دو ترجمه مهم به زبان فارسی موجود است که هر کدام ویژگی های خاص خود را دارند: ترجمه محمدرضا شیخی و ترجمه رضا خلیلی.

هنگام انتخاب ترجمه، نکات زیر را در نظر بگیرید:

1. منبع ترجمه: آیا ترجمه مستقیماً از زبان فرانسوی (زبان اصلی رانسیر) انجام شده است یا از طریق زبان واسطه ای مانند انگلیسی؟ ترجمه مستقیم معمولاً دقت بالاتری را تضمین می کند.
2. روانی و خوانایی متن: متن ترجمه شده باید روان باشد و به زبان فارسی معیار نوشته شده باشد تا خواننده به راحتی بتواند با آن ارتباط برقرار کند، بدون اینکه قربانی پیچیدگی های متن اصلی شود.
3. وفاداری به اصطلاحات تخصصی: رانسیر دارای واژگان فلسفی خاص خود (مانند تقسیم امر محسوس، تماشاگر رهاشده) است. مترجم باید این اصطلاحات را به درستی و به صورت یکدست ترجمه کرده باشد.
4. وجود ضمایم و توضیحات: برخی ترجمه ها شامل مقدمه، یادداشت های مترجم، واژه نامه تخصصی یا مقالات تکمیلی هستند که می توانند به فهم عمیق تر کتاب کمک کنند. برای مثال، ترجمه رضا خلیلی شامل بخشی با عنوان «مسیرهای بارانی» است که به مقایسه باران در فیلم های تار، کوروساوا و تارکوفسکی می پردازد و همچنین نقد مترجم بر ترجمه دیگر نیز در آن دیده می شود.
5. نظرات کارشناسان و خوانندگان: بررسی نقدها و نظرات متخصصان و کسانی که هر دو ترجمه را مطالعه کرده اند، می تواند در تصمیم گیری شما مؤثر باشد.

ویژگی	ترجمه محمدرضا شیخی (نشر شورآفرین)	ترجمه رضا خلیلی (نشر نقد فرهنگ)
منبع ترجمه	نامشخص (معمولاً از انگلیسی)	مستقیم از زبان فرانسوی
روانی و دقت	قابل قبول، اما گاهی با پیچیدگی هایی همراه است.	بسیار روان و دقیق، با تلاش برای حفظ اصطلاحات رانسیر.
ضمایم و مطالب تکمیلی	معمولاً محدود	شامل بخش های تکمیلی مانند «مسیرهای بارانی» و نقد بر ترجمه دیگر.
دیدگاه ها	برخی کارشناسان، ترجمه خلیلی را دقیق تر و کامل تر می دانند.	اغلب مورد تحسین برای وفاداری به متن و روانی.

با توجه به موارد فوق، برای درکی عمیق و دقیق تر از مفاهیم فلسفی رانسیر و سینمای بلا تار، ترجمه ای که مستقیماً از زبان فرانسوی صورت گرفته و شامل ضمایم و تحلیل های جانبی است، می تواند گزینه بهتری باشد. با این حال، همیشه توصیه می شود پیش از خرید، هر دو ترجمه را به صورت نمونه مطالعه کنید تا با سبک نگارش مترجم آشنا شوید و بهترین گزینه را بر اساس سلیقه و نیاز خود انتخاب کنید.

جایگاه کتاب در فلسفه رانسیر و مطالعات سینمایی معاصر

کتاب «بلا تار، پس از پایان» در میان آثار ژاک رانسیر جایگاهی خاص دارد. این اثر، نه تنها یک تک نگاری در حوزه مطالعات سینمایی است، بلکه به طور همزمان، بسط و کاربردی سازی مفاهیم کلیدی فلسفی رانسیر، به ویژه «تقسیم امر محسوس» و «رهایی تماشاگر»، در یک زمینه هنری مشخص را به نمایش می گذارد. این کتاب نشان می دهد که چگونه فلسفه رانسیر می تواند به ما در فهم عمیق تر ارتباط بین زیبایی شناسی، سیاست و تجربه انسانی کمک کند.

این کتاب، فهم کلی فلسفه رانسیر درباره هنر و سیاست را غنا می بخشد؛ او نشان می دهد که چگونه یک کارگردان مولف می تواند از طریق فرم و سبک خود، تقسیم بندی های موجود در امر محسوس را به چالش بکشد و تماشاگر را به تأمل در آنچه «قابل دیدن» و «قابل درک» است، وادارد. این اثر به وضوح بر این تأکید دارد که هنر، از جمله سینما، ابزاری صرف برای سرگرمی یا بازتولید ایدئولوژی نیست، بلکه می تواند یک کنش سیاسی و هستی شناختی باشد.

در مطالعات سینمایی معاصر نیز، این کتاب اهمیت بسزایی دارد. از یک سو، به درک عمیق تری از سینمای بلا تار و جایگاه او در سینمای پسا-کمونیسم مجارستان کمک می کند و از سوی دیگر، رویکردی نوین به نقد و تحلیل سینما ارائه می دهد که از تاریخ نگاری صرف فاصله گرفته و به سمت فلسفه ورزی از طریق سینما حرکت می کند. این کتاب الهام بخش بسیاری از پژوهشگران و منتقدان برای بررسی پیوندهای عمیق تر بین فلسفه و سینما شده است و نشان می دهد که چگونه سینما می تواند بستری برای پرداختن به مهمترین دغدغه های وجودی و اجتماعی باشد.

ارتباط این کتاب با سایر آثار رانسیر، به ویژه «آزادسازی تماشاگر» و «تقسیم امر محسوس»، ناگسستنی است. «بلا تار، پس از پایان» را می توان به عنوان یک مطالعه موردی عملی برای مفاهیم نظری او در نظر گرفت؛ جایی که او نشان می دهد چگونه سینمای یک هنرمند می تواند تماشاگر را از نقش منفعل خود رها سازد و او را به یک فاعل فعال در تجربه و تفسیر تبدیل کند. این همگرایی بین نظریه و عمل هنری، از کتاب «بلا تار، پس از پایان» اثری ماندگار و مرجع ساخته است.

نتیجه گیری: اندیشیدن به پایان و فرصت های تازه

کتاب «بلا تار، پس از پایان» اثر ژاک رانسیر، یک مطالعه فلسفی عمیق و پرچالش در سینمای بلا تار است که به خواننده ابزارهایی برای درک پیچیدگی های هنری و فلسفی این کارگردان مجارستانی ارائه می دهد. رانسیر با محوریت قرار دادن مفهوم «پس از پایان»، به ما می آموزد که چگونه سینما می تواند وضعیت تاریخی و وجودی انسان را در دنیایی که روایت های بزرگ آن به انتها رسیده اند، به تصویر بکشد. این کتاب فراتر از یک تحلیل سینمایی صرف، دعوتی است به تأمل در ماهیت زمان، سکوت، طبیعت و روابط انسانی در جهانی که به نظر می رسد در یک استمرار بی وقفه و بی هدف گرفتار آمده است.

از سکوت های سنگین شخصیت ها گرفته تا نماهای کشدار و تأثیر باران و سرما بر روح و جسم، رانسیر به دقت هر مؤلفه را تجزیه و تحلیل می کند تا ابعاد سیاسی، هستی شناختی و زیبایی شناختی سینمای تار را آشکار سازد. او نشان می دهد که چگونه تار، با امتناع از روایت های دراماتیک و با تمرکز بر «امر محسوس»، نه تنها یک سبک هنری خاص را پی ریزی کرده، بلکه به گونه ای فیلم می سازد که «تقسیم امر محسوس» را به چالش می کشد و راه را برای «رهایی تماشاگر» هموار می کند.

مطالعه این اثر برای هر کسی که به درک عمیق تر سینما به مثابه فلسفه علاقه مند است، ضروری است. «بلا تار، پس از پایان» ما را به تفکری عمیق تر درباره معنای پایان، آغازهای احتمالی و نقش هنر در فهم جهان معاصر دعوت می کند. اگر مشتاق کاوش در تقاطع های فلسفه و سینما هستید، این کتاب نقطه آغازی بی نظیر است. برای تجربه کامل این سفر فکری، پیشنهاد می شود هم به مطالعه این کتاب ارزشمند بپردازید و هم با تماشای فیلم های بلا تار، جهان بینی منحصربه فرد او را از نزدیک درک کنید.